“Ik besefte dat ik keuzes kan maken en dat niet alles voor altijd vastligt”

Een kijkje in de keuken bij de leerlijn Persoonlijke Professionele Ontwikkeling (PPO) binnen de nieuwe master van Diergeneeskunde. Chantal Duijn is dierenarts en een van de externe docenten. Daarnaast is zij ook eigenaar van Bureau Raak voor training, coaching en advies. Masterstudent Babanne van de Burgt volgt sinds september dit nieuwe onderdeel. Beiden vertellen hoe ze de eerste maanden hebben ervaren.

“Vandaag gaan we een kaartspel doen met als doel: leren hoe anderen jou zien”, begint Chantal Duijn haar les. “Op deze kaartjes staan eigenschappen. In kleine groepjes gaan jullie kijken bij wie een eigenschap het beste past en waarom.” De les individuele reflectievaardigheid is begonnen. Ter voorbereiding van de les hebben de studenten thuis een e-module “Reflecteren” gemaakt. Wat is reflecteren eigenlijk en hoe doe je dat? Met de opgedane kennis wordt tijdens de les geoefend op elkaar. Na geschuif met tafels en stoelen beginnen de studenten wat schuchter, maar al snel buigen ze zich serieus over de kaartjes en wordt er vooral veel gelachen. “Ik denk dat deze manier van onderwijs aanzet tot denken”, zegt Duijn. “In het begin verwachtten de studenten vooral onderwijs in bachelor-stijl, waarbij de docent vertelt wat zij moeten doen. Maar in deze lessen moeten zij juist zelf bedenken wat ze willen leren. Dat was voor de studenten wel even wennen.”

Thuis verdelen we taken die het beste bij ons passen. Waarom doen we dat ook niet op ons werk?

Praktijkervaringen in de les bespreken

“Tijdens de bachelor vond ik deze lessen een verplichting”, vertelt masterstudent Babanne van de Burgt. “Ik dacht dat ik er al goed in was en vond theoretisch inhoudelijke vakken belangrijker. Als ik noodgedwongen een les moest missen, dan was het PPO.” Inmiddels is dat voor haar wel anders. Zeker nadat zij als student-assistent meewerkte aan het onderzoek ‘De arbeidsmarkt voor dierenartsen’. “Ik ben echt geschrokken van de antwoorden die dierenartsen in de enquête gaven. Dat mondige diereigenaren de reden waren van uitstroom, of wat ook vaak werd genoemd: de generatiekloof, de verschillende verwachtingen tussen generaties over de balans tussen werk en privéleven. Ik dacht: wat heftig! Ga ik dit allemaal tegemoet? Dat heeft er zeker voor gezorgd dat ik wil weten hoe ik me hierop kan voorbereiden.”

Bij een van de groepjes wordt een kaart neergelegd met de kernwaarde: bescheidenheid. Even blijft het stil, dan begint iedereen te lachen. “Tja, wie gaat dit kaartje pakken?”, grapt een van hen. “Ik hoop dat studenten met deze lessen leren wie ze zijn, dat ze zien dat ze verschillend zijn én dat dit goed is”, vertelt Duijn. “Wat ik geweldig vind aan de nieuwe master, is dat studenten in het eerste jaar al extern onderwijs hebben. Door te zien wat er op de werkvloer gebeurt, zijn studenten beter voorbereid op wat gaat komen en wat de praktijk van ze vraagt. Al is de verantwoordelijkheid die je uiteindelijk als dierenarts hebt natuurlijk niet te oefenen, die kun je pas echt ervaren als je zelf aan de slag gaat. Maar bijvoorbeeld ervaren hoe het is om een hond te euthanaseren met een intens verdrietige familie erbij, kan al wel tijdens het externe onderwijs. Dit soort ervaringen kunnen we bespreken in onze lessen en ook dat helpt om studenten beter voor te bereiden op de praktijk.”

“Ik kan niets anders bedenken dat ik liever zou willen doen dan dierenarts zijn, maar ik wil ook niet met stress thuis komen te zitten”, zegt Van de Burgt. “Door deze leerlijn besef ik dat ik invloed heb door keuzes te maken en dat niet alles voor altijd vastligt.” Op de vraag of ze nu nog steeds de PPO-lessen als eerste zou laten vervallen, begint Van de Burgt te lachen. “Absoluut minder snel! Nog steeds zijn er studenten die zeggen ‘Wat heb ik er nou aan’, maar door opdrachten te maken en het steeds te bespreken, word je gedwongen stil te staan bij je ontwikkeling en dat is nodig.”

Keuzes maken zorgt voor werkgeluk

Duijn ziet deze lessen als levenslessen. “Leer jezelf kennen. Waar ben je goed in en wat zijn je valkuilen, want daar moet je toch mee dealen. Ik wil dat de studenten stress leren herkennen, keuzes durven maken en dat ze leren om met elkaar in gesprek te gaan over wat ze willen. Je hoeft niet overal in uit te blinken. Ik stofzuig niet graag, dus dat doet mijn vriend. Maar ik doe altijd de was, want daar heeft hij weer een hekel aan. Zo verdelen we de taken die het beste bij ons passen. Waarom doen we dat niet ook op ons werk? Je vindt niet alles leuk en kunt niet alles goed doen. We moeten daarom open zijn met elkaar, keuzes durven maken en zeggen wat we willen. Dat zorgt voor meer werkgeluk.”

Deze lessen dwingen je om stil te staan bij je ontwikkeling en dat is nodig.

Aan het einde van de les vraagt Duijn aan iedereen wat ze ervan geleerd hebben en wat ze meenemen. “Wat ik moeilijk vond, was om mezelf kaartjes toe te bedelen, ook al heb ik het idee dat ik soms meer van die eigenschap had dan iemand anders”, begint een van de studenten. “Hoe ik mezelf zie en hoe anderen mij zien, verschilt soms”, zegt een andere student. “Bij ons bleef het kaartje dankbaarheid over”, vertelt een student die als laatste aan de beurt is. “We zijn allemaal wel dankbaar, maar niet genoeg. We zouden af en toe iets dankbaarder mogen zijn voor de dingen die we hebben in het leven.” Zichtbaar trots sluit Duijn de les af. “Dit is toch mooi? Studenten ontwikkelen zichzelf en daar word ik blij van.”

Dit is een verhaal uit: