'Iedereen heeft recht op een passende werkplek'
Interview door inclusiecorrespondenten
In het depot van het Universiteitsmuseum verzamelen we alles wat ooit voor universitair onderzoek is gebruikt en een historische waarde vertegenwoordigt. Er ligt een grote collectie van bijna 200.000 onderzoeksobjecten opgeslagen van verschillende faculteiten. Denk aan medische instrumenten, opgezette dieren en schilderijen. Sinds mei 2018 werkt Lex van de Burgt als conciërge in het depot. Hij ging aan de slag via de Participatiewet. Zijn leidinggevende Monique Jaspars is erg tevreden over de samenwerking. Het enige minpuntje dat ze kan bedenken is: “Er zijn er geen twee. Twee Lexen. Lex, heb je geen tweelingbroer?”
De werkzaamheden van Lex zijn heel divers; koffie zetten, inventariskaarten scannen, gasten ontvangen, parkeerkaarten uitgeven, schoonmaken en zelfs de gangen spinnenvrij maken; hij doet het allemaal. Monique, teamleider Behoud en Beheer van het Universiteitsmuseum, vertelt: “Meerdere mensen reageerden op onze vacature, maar Lex stak er met kop en schouders boven uit, mede omdat hij zo enthousiast was en zonder een begeleider naar het sollicitatiegesprek kwam. Wij zochten een zelfstandig iemand en dachten dat Lex het beste zou floreren in deze functie. Hij neemt ons inmiddels veel werk uit handen. Lex voert allemaal werkzaamheden uit die voorheen ten koste gingen van onze eigenlijke taken.” Lex: “Er is werk zat. Zeker voor de aankomende 10 jaar denk ik; om het even ruim te houden.”
De waarde van werk
Iedereen met arbeidsvermogen, maar wie een beetje extra ondersteuning nodig heeft op de arbeidsmarkt, valt onder de Participatiewet. Het gaat om mensen met een fysieke, psychische of cognitieve beperking. Ook Lex is participant: “Ik heb in het speciaal onderwijs gezeten omdat ik een grote leerachterstand had in rekenen, lezen en schrijven. Schrijven lukt nu aardig via de computer. Brieven schrijven is redelijk moeilijk voor mij, maar voor de rest doe ik alles.” Op het werk kan Lex goed meekomen. Monique: “Ik kan jou gerust een mailtje sturen. En jij weet wanneer je een tekst niet goed begrijpt. Dan kun je bij mij om uitleg vragen, maar dit gebeurt bijna niet. Ik wist dat je ons kwam helpen in het depot, maar ik had niet verwacht dat het zo snel zo goed zou gaan.” Lex: “Als je bijna twee jaar lang in de WW hebt gezeten en vervolgens dit werk op je pad komt, dan is dat een geschenk uit de hemel. De onderlinge communicatie en het teamgevoel dat we hebben, is gewoon supergoed.”
De Participatiewet binnen de Universiteit Utrecht
Lex was de eerste medewerker bij het depot die vanuit de Participatiewet aan het werk ging. Monique: “Ik was eerst totaal onbekend met de Participatiewet. Ik hoorde de term weleens voorbij komen in de media, maar had er nog niet van dichtbij mee te maken gehad. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat mensen aan een baan komen, maar dat is voor mensen met een beperking niet vanzelfsprekend. Dat vind ik heel ernstig. Toen wij de vraag kregen vanuit de directie of we eventueel plek hadden voor een participant dacht ik meteen: Er moet iets te verzinnen zijn. Het is natuurlijk een druppel op de gloeiende plaat; één iemand een plek bieden. Ik realiseerde mij echter al vrij snel, door het contact met Marileen Reinders (projectleider implementatie Participatiewet, red), dat het voor de universiteit echt belangrijk is de mogelijkheid voor een participatieplek uit te dragen, zodat er steeds meer plaatsingen gerealiseerd worden.”
Waarom is dat belangrijk? “Ik vind dat iedereen recht heeft op een werkplek die bij hem of haar past. Dat zeg ik als persoon en dat zeg ik als leidinggevende. Maar helaas, ik kan niet 100 functies creëren,” aldus Monique. Haar advies aan andere leidinggevenden: “Stap eens over die drempel, maar doe dat niet zonder je verstand te gebruiken, want niemand is een winnaar als de plaatsing binnen twee weken mislukt. Ik denk dat er behoorlijk veel zinvolle banen te creëren zijn.” Dit is bij Lex zeker gelukt, want op de vraag wat hij het leukste vindt aan zijn werk antwoordt hij glunderend: “Als ik eerlijk mag zijn; alles.”
Door inclusiecorrespondent Myra-Lot Perrenet
De inclusiecorrespondenten belichten verhalen over inclusie en diversiteit binnen de Universiteit Utrecht. Rinske van Herwaarden en Myra-Lot Perrenet laten in hun artikelen zien wat het betekent om een beperking te hebben en hoe dit er op de werkvloer uit ziet.