Bericht van 'onze man in Wuhan': Otto Spijkers

Er was nog geen wolkje aan de lucht toen Otto Spijkers, universitair hoofddocent bij Rechtsgeleerdheid, een mooie functie als hoogleraar aan de Wuhan University’s China Institute of Boundary and Ocean Studies accepteerde. In februari 2020 zou hij daar gaan beginnen. Het pakte allemaal wat anders uit. Een jaar verder hebben we Otto gevraagd om verslag te doen van zijn ervaringen in Wuhan. 

Impressie van Eerste Maanden in Wuhan, door Otto Spijkers

Per 1 februari 2020 ben ik aangesteld als hoogleraar internationaal recht aan het China Institute of Boundary and Ocean Studies (CIBOS), en het Research Institute of Environmental Law (RIEL) van de universiteit van Wuhan, in China. Ook ben ik medeoprichter van de International Water Law Academy (IWLA) aldaar. Voordat ik naar Wuhan verhuisde, werkte ik met veel plezier als universitair docent internationaal recht aan de Universiteit Utrecht.

Ik ben op 16 oktober naar China gevlogen, van Amsterdam naar Guangzhou. Daar moest ik eerst twee weken in quarantaine in een hotel. Het was een heel goed hotel, maar het bleef een uitdaging om twee weken lang mijn hotelkamer niet te mogen verlaten. Ik kreeg elke ochtend stipt om 8 uur ontbijt geserveerd – dat werd voor mijn deur gelegd, en daarna werd aangebeld en kon ik het van de grond oprapen. Om 12.00 was er lunch, en om 18.00 avondeten. Tussendoor was ik aan het werk, of ik liep wat rond in mijn hotelkamer en gebruikte twee kleine plastic waterflesjes als gewichten om mijn armspieren in vorm te houden. Ook keek ik veel naar Chinees basketbal op de televisie, met enthousiast Chinees - en voor mij dus onbegrijpelijk - commentaar.

Na de quarantaine ben ik met de trein vanuit Guangzhou naar Wuhan gereisd, en daar stond een mooi appartement in het zogenaamde “Butterfly House” voor mij klaar. Het huis is omringd door dichtbegroeide jungle, vol met tropische zangvogeltjes. Vlakbij bevindt zich mijn kantoor, een supermarkt, en een enorme kantine waar elke dag aan alle studenten en docenten ontbijt, lunch en diner geserveerd wordt.  

Toen ik in quarantaine moest, kwamen Chinese studenten heel lief elke dag eten brengen.

In Wuhan aangekomen, moest ik eerst twee weken in zelfquarantaine in mijn eigen appartement. Ik richtte mijn appartement daarom zo in dat ik een loopparcours had, en al wandelend door mijn appartement luisterde ik op mijn koptelefoon naar NPO Radio 1. Studenten kwamen – heel lief van ze! – mij elke dag vanuit de kantine lunch en diner brengen. Ik vraag me af of Utrechtse studenten bereid zouden zijn dat voor hun docenten te doen.

Overal werd je temperatuur opgemeten.

Daarna was ik vrij. De sfeer op de campus was vrij relaxed, ondanks corona. Overal werd je temperatuur opgemeten, en om de kantine binnen te mogen moest je een QR-code scannen en op je mobiel een groene “health code” laten zien. De meeste studenten droegen een mondmasker.

Er is momenteel een "kunst en corona"-tentoonstelling in het Wanlin Art Museum (zie foto) , het kunstmuseum van de universiteit. Daarnaast zag ik overal op de campus spontane straatkunst over corona. Zo waren de potdeksels beschilderd met corona-gerelateerde graffiti.

Ik was vlak voor de feestdagen naar een optreden geweest van de Wuhan University Shakespeare Drama Club. Chinese studenten hadden maandenlang geploeterd om de Engelse teksten van Shakespeare’s Winter's Tale uit het hoofd te leren en voor te dragen, en dat laatste deden ze voortreffelijk.

Regelmatig staat er een lunch met collega’s op het menu – dat is heel belangrijk hier in China. Vooral “hot pot” is populair (zie foto). In het midden van de tafel staat een grote pan met kokendhete soep, en daar dien je dan zelf allerlei vlees, vis, kip, tofu, en groente in te gooien, om die er dan weer uit te vissen als je denkt dat het gaar is.  

Voor klassieke muziek kun je terecht in de Wuhan Qintai Concert Hall. In januari leek de situatie even te verslechteren. Er werden nieuwe uitbraken gemeld op verschillende plaatsen in China, maar niet in Wuhan. Het leven hier bleef daarom, zelfs in die periode, vrij normaal: de concertzalen, bioscopen en theaters bleven open, evenals de winkelcentra en restaurants. Mij werd geadviseerd om tijdens de wintervakantie de campus van Wuhan niet te verlaten, dus bleef ik gewoon doorwerken. Tijdens de vakantie was het heel erg rustig op de campus.

Op het moment dat ik dit stukje schrijf, zijn de studenten weer terug van de wintervakantie. Het is in Wuhan al echt lente, en dat is de mooiste tijd van het jaar. Ik maak regelmatig fietstochtjes langs alle parken en meren van Wuhan. In de stad kun je overal op straat een fiets huren met behulp van een App op je telefoon, en die kun je dan elders weer achterlaten als je uitgefietst bent.

Volgens mij hebben we allemaal een moeilijke periode doorgemaakt die nu min of meer in het verleden ligt. Alle seinen staan op groen: de winterkou is weg, de studenten zijn klaar voor een nieuw semester, de lentezon schijnt. Welkom in het jaar van de os!