Promotie: The non-dispensing pharmacist in primary care

Samenvatting

Farmacotherapie (behandeling met medicatie) is een belangrijk onderdeel van huisartsgeneeskunde. Hoewel meestal erg effectief, kan medicatie ook schaden. Met name ouderen die meerdere medicijnen gebruiken lopen risico op medicatie-schade. Met de vergrijzing groeit deze hoog-risicogroep. 
Optimalisatie van farmacotherapeutische zorg is nodig om de schade te minimaliseren. Hiervoor is samenwerking tussen huisarts, apotheker en patiënt nodig en deze is in de praktijk dikwijls niet optimaal. Een nieuw, interprofessioneel model waarbij een speciaal opgeleide apotheker-farmacotherapeut (zonder apotheek) integreert in de huisartspraktijk, lijkt internationaal een veelbelovende oplossing.
In deze thesis onderzoeken we dit interprofessionele model in Nederland: I. de effecten op de veiligheid en effectiviteit van farmacotherapeutische zorg, en II. wanneer, hoe en waarom deze effecten verkregen kunnen worden. 
Onze belangrijkste bevindingen zijn dat het model met apotheker-farmacotherapeut het risico op medicatie-gerelateerde ziekenhuisopnames in hoog-risicopatiënten verlaagt, vergeleken met gebruikelijke zorg. Daarnaast ervaren patiënten minder bijwerkingen. Deze effecten zijn te bereiken wanneer aan drie voorwaarden wordt voldaan: 1. de apotheker-farmacotherapeut is geïntegreerd in de huisartspraktijk en werkt intensief samen met de huisarts, 2. de apotheker-farmacotherapeut en huisarts zijn volledig op elkaar afgestemd, wat het resultaat is van een samenwerkingsproces en aanvullende scholing van de apotheker-farmacotherapeuten, 3. de apotheker-farmacotherapeut en de huisarts erkennen de noodzaak tot verbetering van de huidige zorg en delen uiteindelijk verantwoordelijkheid over de gezamenlijk geleverde zorg.
Gebaseerd op de onderzoeken in deze thesis, zien wij het interprofessionele model met apotheker-farmacotherapeut in de huisartspraktijk als de toekomst van farmacotherapeutische eerstelijns zorg, en bevelen verdere implementatie aan.