De belangrijkste verwezenlijkingen zijn (i) het ontwikkelen van de eerste methode voor subomogram-gemiddeldheid (Förster et al, PNAS 2005), die onontbeerlijk is voor de in situ structurele biologie met behulp van CET, (ii) het bereiken van subnanometerresolutie voor de in situ structuur van een asymmetrisch complex (ER-geassocieerd ribosoom) (Pfeffer et al, Nat. Comms. 2015), die structureel verschilt van detergenten-gesolubiliseerde structuren die het belang van het bestuderen van membraan-eiwitcomplexen in hun oorspronkelijke omgeving benadrukken, en (iii) het bepalen van de eerste atomaire structuur van het volledige 26S proteasoom door integratieve structuurbepaling (Beck et al, PNAS 2012).

Hij is in 2016 benoemd tot hoogleraar aan de Universiteit Utrecht na het succesvol oprichten van een onafhankelijke onderzoeksgroep die computationele ontwikkelingen omzet in unieke structurele en functionele inzichten in eiwittranslocatie en -degradatie.

Zijn onderzoek wordt gefinancierd door nationale en internationale onderzoeksbeurzen, zoals NWO Vici en de Europese Onderzoeksraad.