Zeila Zanolli
Al vanaf mijn eerste bewuste herinnering ben ik gefascineerd door intellectuele uitdagingen en voortdurend leren. Ik ben een fervent lezer en het was mijn droom om wetenschappelijke problemen op te lossen die nog niemand eerder had opgelost. Toen ik 11 was, vond ik een rolmodel in Rita Levi Montalcini, een Italiaanse vrouwelijke wetenschapper die de Nobelprijs voor geneeskunde en fysiologie kreeg. Zij is een opmerkelijk voorbeeld van veerkracht en toewijding aan de wetenschap. In de natuurkunde vind ik vrijheid van denken, ondersteund door wiskunde en experimenten. Deze elementen zijn essentieel om het vrije denken concreet en realistisch te maken en om ontdekkingen te kunnen doen die actuele problemen kunnen aanpakken, zoals het ontwerpen van een nieuwe familie van kwantummaterialen voor duurzame energieoplossingen.
Sharing science
Bij de Universiteit Utrecht werk ik precies aan dat waar ik van droomde: fundamenteel onderzoek op het gebied van kwantummaterialen, met een theoretische en een computationele benadering. Ook het opleiden van studenten hoort erbij. Ik geef twee cursussen waardoor mijn onderwijslast is niet te groot is. Dat vind ik erg prettig, omdat ik zo het grootste deel van mijn tijd aan onderzoek kan besteden. Ik werk nauw samen met mijn experimentele collega's, die wereldleider zijn op dit gebied. Onze onderzoeksinteresses komen perfect overeen en de samenwerking is dynamisch, stimulerend en vruchtbaar.
In mijn team ontwikkelen we theorieën en lossen we de kwantummechanische Schroedingervergelijking van complexe materialen op. Dit doen we met behulp van open source software die we samen ontwerpen. Zo berekenen we de fundamentele eigenschappen van de materialen: elektronische, magnetische, topologische, supergeleidende en spectroscopische. Wij gebruiken deze kennis om de materialen van de toekomst te ontwerpen, zoals nieuwe materialen voor energiezuinige elektronica of fotovoltaïsche toepassingen. Op die manier dragen wij bij aan de opbouw van een duurzamere samenleving.
Het is belangrijk te erkennen dat wederzijdse steun cruciaal is voor vooruitgang in de wetenschap. De eenzame geniale wetenschapper is een mythe.
Om fundamentele complexe problemen aan te pakken en onderzoek relevant te maken voor realistische systemen is het noodzakelijk experimenten te combineren met een theoretische benadering. In mijn onderzoeksgroep, samen met mijn medewerkers aan de UU, doen we dat op nanometer - Ångstrom schaal.
Als een tweede familie
Door mijn collega's voelde ik me onmiddellijk welkom en één van hen. Als directe collega’s delen we ambitieuze onderzoeksprojecten en een gemeenschappelijke visie op hoe we die moeten realiseren. De gezamenlijke inspanning voor ons werk schept een sterke band, het voelt als een tweede familie. Ik heb geluk met deze collega's die niet alleen geweldige mensen zijn, maar ook bereid zijn om te helpen met praktische zaken (wat een uitdaging kan zijn als je uit het buitenland komt). Ze zijn zeer open en plezierig waardoor elke vorm van discussie mogelijk is.
Het is belangrijk te erkennen dat wederzijdse steun cruciaal is voor vooruitgang in de wetenschap. De eenzame geniale wetenschapper is een mythe. Ik ben er van overtuigd dat wetenschap een gezamenlijke inspanning moet zijn, zowel in onderzoek als in het navigeren van het academische systeem. Men moet altijd openstaan voor suggesties en advies.
Zodra ik bij de Universiteit Utrecht kwam werken, kon ik meteen aan de slag met cutting edge onderwerpen in topologische supergeleiding en kwantummaterialen. Door het sectorplan en fondsen van het departement Scheikunde kon ik een nieuwe onderzoeksgroep opzetten, met promovendi en Postdocs die fundamenteel onderzoek doen. Elk teamlid brengt een andere expertise mee en staat te popelen om de krachten te bundelen en samen te werken.
Ik beschouw mijn werk als gedreven door nieuwsgierigheid en oneindig. Het oplossen van een probleem opent de deur naar nieuwe onderzoeksvragen. Mijn onderzoek ontstaat door keer-op-keer leren van nieuwe theorieën, het uitvoeren van computersimulaties, het combineren van oude en nieuwe methoden, reflectie, afstemming, het verkennen van analogieën uit schijnbaar ver verwijderde gebieden, en weer opnieuw beginnen. Binnen mijn team beoefenen we slow science: we nemen de tijd om te lezen, te studeren, te onderzoeken en te reflecteren. Tegelijkertijd zijn we ons ervan bewust dat de academische wereld zeer competitief is.
dr. Z. (Zeila) Zanolli
Universitair hoofddocent