Afgestudeerd! En nu...
Ik heb een enorme hang naar bevestiging, daarom ben ik cabaretier
Andries Tunru (33) is cabaretier en improvisatieacteur. Hij won prijzen op drie verschillende cabaretfestivals en maakte furore via Lingo, Dumpert en De Slimste Mens, waar hij tweede werd. Hij tourt momenteel met zijn derde soloprogramma ‘Marmer’ en als helft van improvisatieduo ‘Beperkt Houdbaar’. Daarnaast is hij vast lid van het cabaretteam van Spijkers met Koppen en één van de mannen achter de podcast ‘Radio Willekeur’. Andries studeerde Sociale psychologie aan de Universiteit Utrecht en deed de cabaretopleiding aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. Als hij geen cabaretier zou zijn, lijkt politieagent hem wel wat. Mag ik anderen vertellen wat ze moeten doen, haha!
Je kan de sappigste perzik van de wereld zijn, maar er zijn nog steeds mensen die niet van perzik houden
Hij studeerde Sociale psychologie aan de Universiteit Utrecht, maar wist als kind eigenlijk al dat hij cabaretier wilde worden. In die tijd luisterde ik nog naar mijn ouders, die vonden dat ik naar de universiteit moest
, zegt cabaretier Andries Tunru lachend. Zijn fascinatie voor menselijk gedrag en groepsdynamiek uit hij op het podium, dat is zijn plek. Op het podium staan is echt wel het allerleukste van de hele wereld. Veel autonomer kan je beroep niet zijn, denk ik. Ik kan mijn carrière indelen zoals ik zelf wil en mag adviezen ter harte nemen. Of niet. Dat is fantastisch.
Over de vraag of hij gevoelig is voor autoriteit hoeft hij dan ook niet lang na te denken: Absoluut, ik ga direct steigeren. Als iemand een zin begint met ‘Je moet …’ dan haak ik af. Ik moet helemaal niks, denk ik dan. Mensen kopen ook een kaartje voor mijn voorstelling om mijn autonomie te zien, dus dat is belangrijk. Tegelijkertijd hebben mensen in de huidige maatschappij meer toegang tot informatie en de mogelijkheid om een tegengeluid te geven, het me te laten weten als ik iets zeg dat niet klopt. Dat vind ik ook goed.
Dat het ook enorm kwetsbaar kan voelen, alleen op zo’n podium, met alle ogen op je gericht, kan hij niet helemaal ontkennen. Cabaret is zo hyperpersoonlijk. Ik sta daar als mezelf, soms iets uitvergroot of iets aangescherpt, maar in principe vertel ik verhalen uit mijn eigen leven, op de manier waarop ik dat leuk of interessant vind. Dus als dat niet resoneert bij het publiek, voelt dat als een afwijzing van wie ik in de kern ben. Een van de redenen dat ik cabaret doe is toch wel dat ik een enorme hang naar bevestiging heb. Maar gelukkig, het went.
En nu ...?
Inmiddels heeft hij zelfvertrouwen genoeg om te beseffen dat er zat mensen zijn die hem hartstikke leuk vinden. Je kan de sappigste perzik van de wereld zijn, maar er zijn nog steeds mensen die niet van perzik houden.
Die moet op een tegeltje.