Yes, de UU Alumnus van het Jaar is een leraar!
Tijdens de Dies Natalis-viering op 26 maart werd bekend gemaakt dat Tim Schuring, aardrijkskundeleraar op het Bonifatius College in Utrecht, de Alumnus van het Jaar 2023 is. Goed nieuws, gezien het enorme lerarentekort in het middelbaar onderwijs. De Faculteit Bètawetenschappen had uiteraard ook een fantastische kandidaat in de race; Sabine Corazon Oudt die, toevallig ook op het Boni, wiskundeles geeft. We spraken haar over haar loopbaan, dromen en ambities.
"Wiskunde is heel mooi, heel elegant. Ik kan er zo van genieten als het klopt, dat geeft meteen een soort rust en ordening in de wereld. Algebra helpt me als ik me te veel zorgen maak over hoe het met de aardbol gaat. Als ik vertelde over mijn studie Wiskunde was de standaardvraag ‘Oh, dan wordt je zeker Wiskundeleraar?’ ‘Nou nee’, zei ik dan, ‘je kan er zoveel meer mee!’ Ik had helemaal geen zin in dat cliché. Na mijn afstuderen vond ik een baan bij ABN AMRO, waar ik werkte aan informatie beveiliging. Dat was in ieder geval wel iets goeds gelukkig, dat was toen ook al belangrijk voor me. Mijn collega’s waren ontzettend leuke, nerdy types, maar vakinhoudelijk voelde ik niet echt passie voor mijn werk. Sommige collega’s hadden dat wel, daar was ik een beetje jaloers op.
Intern heb ik toen gesolliciteerd naar een functie bij Social Impact Bonds, gericht op financiering voor kwetsbare groepen. Eigenlijk hoopte ik een beetje dat het niets zou worden met die sollicitatie, zodat ik veilig bij mijn leuke collega’s kon blijven. Maar het bleek nog veel interessanter dan ik al dacht en ik werd aangenomen. Samen met een super bevlogen collega, die de afdeling had opgezet, ging ik aan de slag. We kregen zulke interessante projecten binnen, echt fantastisch om aan mee te werken. Mijn collega richtte vervolgens Social Finance NL op en ging weg bij ABN. Ik wilde heel graag mee en gelukkig zag hij dat ook zitten. We begonnen met z’n vieren en uiteindelijk waren we met zeven mensen. Echt een droombaan, ik was zó gelukkig.
Wiskunde is heel mooi, heel elegant. Algebra helpt me als ik me te veel zorgen maak over hoe het met de aardbol gaat.
Toen werd ik zwanger en tijdens een wandeling, mijn zoontje was twee weken oud, zei ik opeens tegen mijn man: ‘Volgens mij moet ik Wiskundeleraar worden’. Uit het niets. Eigenlijk dacht ik dat het door de hormonen kwam, maar de overtuiging bleef hangen en werd steeds sterker. Gek genoeg voelde het als een soort roeping. We hadden met Social Finance heel veel maatschappelijke impact maar ik had de behoefte om het effect van mijn werk nog meer te voelen. En waar heb je directer invloed op de toekomst dan in het onderwijs, waar je werkt met de volgende generatie? Bij het Bonifatius College mocht ik solliciteren zonder lesbevoegdheid en ik kon aan de slag terwijl ik de lerarenopleiding ging doen. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keuze, het is precies waar ik op hoopte. Elke dag ervaar ik impact van mijn werk. Lesgeven is feest en het vak Wiskunde is dubbel feest.
Het enige dat ik echt miste uit de tijd bij Social Finance NL is dat werkelijk alles daar duurzaamheid ademde. Ik had een werkplek bij het SDG Huis in Amsterdam, toch een beetje een duurzame bubbel. Dat ontbreek nog in het onderwijs. Eigenlijk zou duurzaamheid op scholen zó normaal moeten worden dat het de leerlingen niet meer opvalt. Dat het schuurt als iets niet duurzaam is. Om daar een begin mee te maken heb ik de Werkgroep Duurzaamheid opgezet bij het Boni, met drie collega’s. We willen de leerlingen betrekken bij projecten binnen de school en vooral ook hun eigen initiatieven ondersteunen. Zo kunnen we ze laten ervaren dat ze zelf verandering kunnen inzetten. Zo hebben we nu een ‘bibliotheek’ voor galajurken opgezet, voor het eindexamenfeest. Er zijn workshops plantaardig koken en in de koffieautomaten zit plantaardige melk. Dat zijn kleine stapjes natuurlijk, maar het is ook aanleiding voor gesprek en het maakt de werkgroep zichtbaar.
We kunnen ons simpelweg niet permitteren om duurzaamheid niet te onderwijzen en voor te leven. Uit onderzoek blijkt dat mensen na hun 25e nauwelijks nog van mening veranderen, alleen soms nog via hun eigen kinderen. Het unieke aan het onderwijs is dat iedereen van een bepaalde leeftijd wordt bereikt. Jongeren zijn een belangrijke sleutel voor een betere, groenere toekomst. En met een beetje mazzel bereiken we via de leerlingen ook nog hun ouders."