Paarden en pillen

Die hadden we natuurlijk ook nog: paarden en antibiotica. Het begint met een verzoek vanuit Frankrijk om eens wat aandacht te besteden aan (de paspoorten van) een bepaalde paardenhandelaar. Dat leidt tot een bedrijfsbezoek door de NVWA aan deze handelaar. die onder andere handelt in slachtpaarden. Als de NVWA het bedrijf inspecteert staan er zeventien paarden. Veertien hebben de aantekening in hun paspoort dat ze niet mogen worden geslacht, bij de andere drie staat niets vermeld.

Naast paarden zijn er op het bedrijf ook wat UDD-diergeneesmiddelen te vinden: 10 flacons van 100 milliliter Procapen en 6 zakken van 1 kilo Trimethosulfmix, waarvan in twee zakken nog ongeveer 100 gram aanwezig is. De paardenhandelaar verklaart dat deze antibiotica door de dierenarts zijn geleverd en dat hij inderdaad zijn paarden hier zelf mee behandelt. Daarop gaat de NVWA verhaal halen bij de dierenarts. Die vertelt dat het gaat om uit lerland ingevoerde Tinkers. Die heeft hij behandeld met Meflosyl en de andere middelen achtergelaten voor de handelaar om de paarden zelf te behandelen.

Ne bis in idem?

De NVWA kan de behandeling niet waarderen. UDD-middelen mogen niet op deze manier worden achtergelaten. De dierenarts krijgt een bestuurlijke boeten en een tuchtrechtelijke klacht. Dat mag. Je mag niet twee keer worden berecht voor een zelfde feit, maar wel als dat door verschillende rechters is. Een bestuurlijke boete en een tuchtprocedure zijn twee verschillende takken van de juridische sport en dat kan dus. Wel houden rechterlijke colleges vaak rekening met de hoogte van de boete. De dierenarts verweert zich niet tegen de tuchtrechtelijke klacht, waarbij de NVWA een onvoorwaardelijke boete van 1000 euro eist. Ook dat is mogelijk. Je verweren of bij het Tuchtcollege verschijnen is niet verplicht. Deze dierenarts kiest er blijkbaar voor om daar verder geen tijd aan te besteden. Het komt wel voor dat bij een zitting van het Tuchtcollege klager noch dierenarts aanwezig zijn. In dit geval is de klachtambtenaar natuurlijk wel aanwezig.

Iaira Boissevain

Het volledige artikel is verschenen in Tijdschrift voor Diergeneeskunde, juni 2018