“Ik durf weer te dromen”

Bij de Universiteit Utrecht werken een paar honderd participatiemedewerkers. Onder hen Jesper Winkel, administratief medewerker bij de faculteit Geowetenschappen. Drie jaar geleden startte hij bij het team Research Support Office. Hoe gaat het nu met hem? Faculteitsdirecteur Liduine Bremer stelde Jesper en zijn angst voor spreken in het openbaar op de proef. Zij interviewt hem en zijn leidinggevende Mirjam van Kan voor een groot publiek van zijn collega’s.

Jesper, hoe is het om hier te staan voor zo’n 80 mensen van het faculteitsbureau?

“Eerlijk gezegd vind ik het verschrikkelijk. Ik vind het heel moeilijk om voor een groep te praten, dus deze setting is voor mij gelijk een grote stap. Maar ik denk ook dat mijn verhaal over mijn herstel heel belangrijk is, en mensen hopelijk de motivatie geeft om aan zichzelf te blijven werken.”

Hoe ben je bij de faculteit Geowetenschappen terecht gekomen?

“Ik ben opgegroeid in een vrij onveilige omgeving, en heb daar PTSS en een angststoornis aan overgehouden. Tot mijn achttiende heb ik gewerkt en een opleiding gedaan, maar de problemen stapelden zich op en daar moest ik helaas mee stoppen.

Daardoor raakte ik drie jaar lang in mentaal isolement. Ik zag geen uitweg meer, ik had geen dromen meer, ik had geen hoop meer. In 2013 vond ik toch weer de kracht om opnieuw te beginnen, en vanaf dat punt begon een lang traject met psychische hulp en een leerwerktraject.

Dat leerwerktraject bouwde ik langzaam maar zeker op van één uur naar 24 uur in de week. Toen was het tijd voor de volgende stap: een echte baan. Via UWV kwam ik terecht in het participatietraject. Participatiebanen zijn op maat gemaakte reguliere banen: minder verantwoordelijkheden maar meer ruimte om te leren en oefenen.

Dat sprak mij aan, en in 2020 begon ik bij de faculteit Sociale Wetenschappen als onderzoeksassistent. Na één maand begon de coronapandemie, dus heb ik anderhalf jaar alleen maar thuis gewerkt. Daarna werd mijn functie stopgezet, en moest ik weer een andere baan gaan vinden. Er kwam een vacature langs voor een functie in het team van Mirjam, ik mocht op gesprek komen, werd aangenomen en sindsdien werk ik hier.”

Het geeft een goed gevoel dat ik hier collega’s en onderzoekers kan helpen.

“Bij Geo heb ik een divers werkpakket, ik help onder andere met het pre-award traject. Denk bijvoorbeeld aan het archiveren van projecten in ons projectmanagementsysteem, of het opstellen van instellingsbrieven voor het aanvragen van persoonlijke beurzen.

Toen dat goed liep, is mijn werkpakket uitgebreid. Nu help ik bijvoorbeeld ook bij de outreach en het onderhouden van de website van het onderzoeksproject Delta-ENIGMA. En ik assisteer ons juridisch team met het verwerken van feedback op contracten en het verzamelen van handtekeningen. We kijken constant wat er bij mij past, en waar ik goed in ben. Mijn takenpakket groeit nog steeds.

Ik ga met veel plezier naar mijn werk, en ik heb weer het gevoel dat ik iets waard ben. Jarenlang had ik het gevoel dat ik nergens aan bij droeg, waardeloos was, en vastliep. Het geeft een goed gevoel dat ik hier collega’s en onderzoekers kan helpen. Ik haal van collega’s gewicht van de schouders, en verhelp daarbij een hoop stress.”

Jesper is een betrokken collega die veel klussen uit handen van zijn collega’s neemt.

Mirjam, hoe kwam jij op het idee om een participatiefunctie uit te zetten?

“Een aantal jaar geleden hoorde ik voor het eerst over de mogelijkheid om participatiemedewerkers aan te stellen op functies bij de UU. Dat heb ik toen gedaan, met groot succes. Die persoon heeft inmiddels een andere vaste baan gevonden binnen de UU. In 2022 hebben we, op basis van de administratieve taken die de medewerkers van onze afdeling deden, gekeken van welke taken we een participatiefunctie konden creëren. Daarbij hebben we Jesper aangenomen. Hij is een betrokken collega die veel klussen uit handen van zijn collega’s neemt.”

Jesper, wat zou jij mensen willen meegeven over participatiefuncties?

“Participatiemedewerkers en functies zoals de mijne zijn belangrijk. Er zijn een hoop mensen die vastzitten of geen uitweg meer zien, en iedereen bewandelt een eigen levensweg en heeft diens eigen redenen waarom ze niet in de reguliere banenmarkt terecht kunnen. Ook al past iemand niet helemaal in het plaatje door diens diploma’s, werkervaring of achtergrond, gun iemand een kans. Dat kan iemands leven veranderen. Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen: je mindset verandert, en je motivatie komt weer terug. Ik durf weer te dromen.”

Niemand heeft een perfect leven, en door erover te praten kun je wederzijdse acceptatie vinden.

“Ik durf nu ook meer dingen te doen en mijn grenzen te verleggen. Het begon met een presentatie geven aan mijn team, en nu sta ik voor een groot publiek mijn verhaal te doen. Het is fantastisch om zo’n ontwikkeling door te maken.

Ook voor mensen buiten participatiefuncties heb ik een boodschap: durf te falen. Je kunt niet van je fouten leren als je altijd perfecte resultaten wil hebben. Door fouten te maken leer je te accepteren dat dingen soms niet perfect gaan, zolang je maar weer durft op te staan. Je wordt ook sterker door open te zijn over waar je mee zit. Niemand heeft een perfect leven, en door erover te praten kun je wederzijdse acceptatie vinden en manieren om met elkaar rekening te houden.”