Gamen inzetten om eenzaamheid bij chronisch zieke kinderen tegen te gaan

Kinderen met een chronische ziekte hebben minder interacties met hun leeftijdsgenootjes, dan gezonde kinderen. Ze missen bijvoorbeeld kinderfeestjes, of momenten op school door vermoeidheid of ziekenhuisbezoeken. Hierdoor missen ze een stukje sociaal emotionele vaardigheden die belangrijk zijn voor het maken van vrienden. Dionysis Alexandridis bouwt voor zijn promotieonderzoek aan Ruby’s Game om eenzaamheid van deze kinderen te verminderen.

Hoe ben je in het vak als gametechnoloog beland?

“Ooit moest ik een studiekeuze maken. In die tijd deed ik niets anders dan gamen. Ik kwam erachter dat de Universiteit Utrecht de studie gametechnologie aanbood en was meteen verkocht. Programmeren vind ik leuk, maar ik wilde iets meer sociale elementen en iets met maatschappelijke impact. Voor mijn masterscriptie heb ik onderzoek gedaan naar een game die kinderen met en zonder een beperking kan verbinden. Promoveren was eigenlijk nooit mijn plan. Maar toen deze vacature vrij kwam, sloot dat heel mooi aan. Het onderzoek zou gaan over een toegepaste game die eenzaamheid onder chronisch zieke kinderen zou verlagen. Zo kon ik zowel programmeren als van betekenis zijn voor de maatschappij."

Hoe pakte je je onderzoek aan?

“Ik moest eerst helder krijgen voor wie ik precies een game ging ontwerpen. En met welke doelen. Er gaat een wereld voor je open als je een jaar lang in psychologie onderzoeken duikt, terwijl je een bèta-achtergrond hebt. Ook sprak ik met verschillende kinderpsychologen en kinderartsen die veel onderzoek hebben gedaan en contact hebben met chronisch zieke kinderen. Na gesprekken met deze experts besloot ik me op de sociaal emotionele vaardigheden van chronisch zieke kinderen te focussen. Zieke kinderen hebben minder interactie met hun leeftijdsgenoten dan gezonde kinderen. Ze kunnen bijvoorbeeld minder vaak naar een kinderfeestje, omdat ze meer last hebben van vermoeidheid of omdat ze een aantal keer per week naar het ziekenhuis moeten. Kinderen trainen sociaal emotionele vaardigheden vooral door interacties met elkaar. Deze vaardigheden zijn heel belangrijk om vriendschappen aan te gaan en te onderhouden. Meer vriendschappen zorgen weer voor minder eenzaamheid en versterken de veerkracht van het kind.”

Hoe werkt de game die je ontwerpt?

“Ruby’s mission is een computerspel, waarbij vier kinderen met elkaar samenspelen en via hun microfoon met elkaar kunnen overleggen. Ze moeten samenwerken om het spel te doorlopen. Als een leeftijdsgenootje iets vertelt over zijn gevoelens, kruip jij in het wereldbeeld van de ander. Het eerste level van het spel ligt klaar. Maar nu wil ik me nog meer gaan focussen op het personaliseren van de spelervaring. Waar moet een kind aan voldoen om echt iets te leren van het spel? Daar wil ik het spel dan op laten sturen. Als je bijvoorbeeld ziet dat een kind niet goed meedoet, kan ik ervoor zorgen dat dat kind een hint krijgt, waardoor ze alleen verder kunnen met het spel, als deze speler deze hint doorgeeft.”

Wat zijn uitdagingen?

“Kruipen in het hoofd van een kind vind ik super lastig. Daarom testen we de game verschillende keren onder kinderen. De reacties zijn uiteenlopend, maar super leuk. Als je zelf een game ontwerpt, denk je soms: ‘Waar ben ik mee bezig?’ Zodra kinderen het spelen, zijn ze enthousiast. Blijkbaar doe je dan toch iets goed,” lacht Dionysis.

Als je zelf een game ontwerpt, denk je soms: ‘Waar ben ik mee bezig?’ Zodra kinderen het spelen, zijn ze enthousiast. Blijkbaar doe je dan toch iets goed.

Wat hoop je te bereiken?

“Het doel van mijn onderzoek is iets verschoven in de loop der jaren. Ik startte het traject met het idee een goed spel te ontwikkelen.  Na verloop van tijd ontdekte ik dat er nog weinig onderzoek was gedaan naar dit thema en dat ik bij de basis moest beginnen. Nu hoop ik vooral dat ik een stukje kennis kan toevoegen. En op die manier een fundament kan leggen voor games die zich richten op de sociaal emotionele ontwikkeling van chronisch zieke kinderen.”