Bijdrage door: Sofie Smeets
Ben je er? Kan je me horen? De impact van COVID-19 op het hoger onderwijs
Een bijdrage van Sofie Smeets voor het Gender, Diversiteit en COVID-19 platform. Het platform bestaat uit een serie van korte blogposts, waarin kwesties van inclusie en uitsluiting met betrekking tot de coronacrisis worden gearticuleerd en besproken.
Ideeën over inclusief leren benadrukken het belang van actieve uitwisseling en persoonlijke aanwezigheid. Door hierover na te denken worden bovendien mogelijke onjuiste aannames tegen gegaan en wordt er een toegankelijke omgeving voor alle aanwezigen gecreëerd.
Mijn ervaring is echter dat het in online lessen moeilijker is om een dergelijke omgeving te creëren. Ik heb minder middelen om betrokkenheid en interactie te stimuleren. Bovendien voel ik me, net zoals educatief antropoloog Susan Blum, niet in staat om in de meer interactieve, online klaslokalen een gelijkwaardige conversatie tussen student en leraar te creëren. Ook kunnen studenten tijdens de online lessen gemakkelijker hun verbinding verbreken, zich terugtrekken en onopgemerkt blijven.
In maart werden al waarschuwingen voor het verdwijnen van de verbinding gegeven. Betrokken wetenschappers bekritiseerden de business-as-usual benadering van onderwijs. Door online als ‘normaal’ te presenteren, werd geïmpliceerd dat online en offline onderwijs gelijke vervangers zijn. In plaats daarvan wijzen de auteurs erop dat deze benadering het schokkende idee onthult van wat er onder onderwijs wordt verstaan: kennisoverdracht is belangrijker dan kritische uitwisseling en menselijke betrokkenheid.
Er zijn natuurlijk manieren om zinvolle online interacties te creëren. En ik heb, net als veel andere leraren, op verschillende manieren geprobeerd interactieve communicatie te stimuleren. Toch vraag ik me af of die acties aan de individuele docent zijn? Als we op zoek gaan naar tips om met onzekerheden over hoe onze lessen overkomen om te gaan, individualiseren we dan niet een ervaring die eerder gedeeld en structureel is?
Bovendien, online is niet offline, en de technologie is geen pedagogie. Hoe geef je les via het scherm, en niet tegen het scherm? Hoe kunnen we de ervaringen van studenten in digitaal onderwijs centraal stellen? Hoe kunnen we online een veilige omgeving creëren waar iedereen zich welkom voelt? Het lijkt erop dat we nog steeds de neiging hebben om online lessen te zien als de originele offline lessen. Het is alsof de trein van het hoger onderwijs zijn sporen heeft veranderd, terwijl de wielen hetzelfde zijn gebleven. Ik vraag me af wat voor invloed deze verandering gaan hebben op studenten en docenten.