Alumna Annemarie Wuister

MIJN ERVARING ALS ARTS MET VLUCHTELINGEN OP LESBOS 

Alumna Annemarie Wuister beschrijft haar drijfveer om zich als arts in te zetten voor vluchtelingen op Lesbos.

Studie: Geneeskunde, Bachelor (2006 – 2009) en Master (2010 – 2013)
Coschappen abroad: Gynaecologie in India (2010) en Public Health in Peru (2012)
Werkervaring: ANIOS SEH (2014), longziekten (2015) en Intensive Care (2015 – 2016)
Nevenactiviteiten: Dokters van de Wereld

In december ben ik naar Lesbos gegaan om te helpen als dokter met de opvang van bootvluchtelingen. Ik werkte op dat moment op de Intensive Care en had tijdens mijn studie al meerdere coschappen in het buitenland gedaan. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in verschillende culturen en ik ben denk ik door mijn beroep als arts snel geneigd om mensen in nood te willen helpen. Ik merkte dat ik me het nieuws over oorlogsvluchtelingen, die massaal verdronken in de Middellandse Zee erg aantrok. Toen de mogelijkheid zich aandeed om via Stichting Bootvluchteling vrijwilligerswerk te doen, hoefde ik er dan ook niet lang over na te denken. 

Ik zal nooit de emotionele ontlading van de vluchtelingen vergeten als ze land aan hun voeten voelen.

De vrijwilligers waren vriendelijk en iedereen kreeg een warm onthaal. Ondanks de omstandigheden werd er ook veel gelachen. De dagen waren intens en afwisselend en er werd een groot beroep gedaan op onze creativiteit en flexibiliteit. Als medisch team moesten wij afwisselend de post beheren en meegaan met de andere vrijwilligers om op de 'dirt road' (een onverhard stuk weg aan de kust dicht bij de Turkse grens) boten op te vangen en mensen te helpen met droge kleren, eten en (medische) assistentie. De meeste boten kwamen 's nachts of heel vroeg in de ochtend aan, dus we werkten veel in het donker. Ik leerde al snel dat het onmogelijk was om met de zware tassen en kratten vol medische benodigdheden op tijd bij de boot te zijn om de triage te kunnen doen en ik stopte de meest bruikbare voorwerpen maar gewoon in mijn zakken. Mijn meest dierbare 'medische attributen' waren: dextro tabletten, warmtedekens en een hoofdlamp. De allerbelangrijkste functie van mijn stethoscoop bleek dat ik als arts herkenbaar was voor vluchtelingen en hulpverleners. Wat een verschil met het werken op de Intensive Care!

Een paar keer kreeg ik een baby in mijn handen die ernstig onderkoeld of ondervoed was. Ook kwamen er soms hoogbejaarden of mensen in een rolstoel uit de overvolle boten. Met name bij hen vroeg ik me vaak af hoe ernstig de omstandigheden bij hen thuis wel niet moeten zijn geweest om dit te overwegen. Ik zal nooit de emotionele ontlading van de vluchtelingen vergeten als ze land aan hun voeten voelen. Het is prachtig om te zien hoe dicht je bij mensen kunt komen zonder dat je dezelfde taal spreekt.  

Ik heb een prachtige tijd gehad en ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen doen. Ik vind het sinds mijn terugkomst wel moeilijk om te zien dat het debat in Nederland zo hard gevoerd wordt. Voor de meesten gaat het slechts om groepen, cijfers en statistieken maar voor mij zitten er achter al die cijfers verhalen en gezichten. Ik heb samen met alle andere vrijwilligers mijn best gedaan om de vluchtelingen zo veel mogelijk te geven wat zij nodig hadden. Echter een simpel zinnetje, dat ik zo graag zo vaak had willen zeggen, kreeg ik niet over mijn lippen: "het komt allemaal wel goed".